تا مقصد می خوابم...

خوانش این روزهای پاییزی من، در مورد اندیشه ها و منش نویسندگی و زندگی عباس نعلبندیان، مرا به قطعه 109 بهشت زهرا کشاند. جایی که آقای نعلبندیان در کنار آقای ص.ص.م اش، از مرگ تا مرگ را تجربه می کند! نعلبندیان نمونه آن دسته روشنفکر هایی است که فضای خفه و بیمار جامعه جنگ زده و بحران زده زمان را تاب نیاورده، خودش را به وادی هفتم و وصالی خود خواسته می رساند. کتاب بررسی و تحلیل آثار و اندیشه های عباس نعلبندیان، دغدغه این روزهای من، تا اندکی دیگر آماده چاپ می شود. پژوهشی ژرف و سترگ ...! از مردی که ساده بود مثل زندگی و پیچیده بود همچون انسان و تنها سوال بی جواب آثارش مرگ بود و اندیشه پس مرگ.
راستی بد نیست سری به آثارش که دیگر چاپ نمی شود یا به خودش که در سکوتی غمگنانه تر از مرگ آرمیده سری بزنید. کسی که در اوج مجبور به سکوتی جبری و مرگی اختیاری شد. بنویسید : بهشت زهرا- قطعه 109- ردیف 96- شماره 50، یادتان نرود او بود که لقب خاص ترین نمایشنامه نویس دوره طلایی تئاتر ایران را از آن خود کرد. آری او ...

 


پی نوشت: