تا مقصد می خوابم...

                                                    موش

این داستان در جنگ ِ جهانی اتفاق افتاده است. در واقع، این اصلاً داستان نیست و تنها یک نکته و صرفاً در حد ِ یک نوک ِ کوچک است. در آلپه فُدرا وِلدای لادینی، جایی که بیش از هزار متر بالاتر از منطقه‌ی مسکونی و باز هم بسیار دورتر از آن است، کسی در هنگام ِ صلح یک نیمکت گذاشته بود. این نیمکت در طول ِ جنگ و در یک گودال ِ وسیع و روشن سالم مانده بود. گلوله‌ها به‌آرامی همچون کشتی‌ها و گَله‌های ماهی، از بالای سَرَش می‌گذشتند و در دوردست‌‌ها فرود‌می‌آمدند؛ جایی که هیچ‌کس و هیچ‌چیز وجود نداشت. در آن‌جا چندین ماه بود که گلوله‌ها با پشتکاری آهنین سرگرم ِ ویران‌ساختن ِ دامنه‌ای بی‌گناه بودند. کسی هم دلیل ِ آن‌را نمی‌دانست؛ آیا این یک اشتباه در هنر ِ جنگ بود؟ یا خواسته‌ی خدایان ِ جنگ؟ این نیمکت کاربُرد ِ همیشگی ِ خود را به‌خاطر ِ جنگ از دست داده بود؛ و خورشید نور ِ خود را در سراسر ِ روز از بلندای بی‌انتها برای همنشینی با نیمکت، به‌سوی‌‌اش می‌فرستاد.
هر که بر روی این نیمکت می‌نشست، دیگر قادر به‌بلند‌شدن نبود؛ دهانش دیگر باز نمی‌شد؛ اعضای بدنش هر کدام طوری به‌خواب می‌رفتند که انگار مردانی هستند که کنار هم بر زمین افتاده‌اند و خُرد و خراب و در یک لحظه همدیگر را فراموش کرده‌اند. حتی نفش‌کشیدن هم بیگانه می‌شد و به‌شکل ِ یک فرایند ِ طبیعی در‌می‌آمد؛ نه، تا هنگامی که این احساس وجود داشت که نفسش دارد درمی‌آید - حرکت ِ یکنواخت و بی‌اراده‌ی سینه - به «نفس ِ طبیعت» تبدیل نشد؛ بلکه این ضعف و ناتوانی ناشی از هوای آبی‌رنگ ِ بسیار زیادی بود که می‌توانست چنین بلایی بر سَر ِ انسان بیاورد، همچون احساس ِ حاملگی.
چمن اطراف که به‌یک سال پیش تعلق داشت، به‌قدری از رنگ و رو رفته و بدریخت شده بود، که انگار سنگی بر روی آن غلتیده باشد. در فاصله‌ی دور و نزدیک چاله‌‌ها و گودال‌های وسیع و چوب‌های خمیده و چراگاه‌های کوهستانی ِ بی‌فایده و بی‌پایانی وجود داشتند. در میان ِ این آشوب ِ بی‌حرکت بود که نگاه از روی امواج ِ خروشان ِ زمین که چونان کفی سبز و قرمز فرومی‌ریختند، به‌آبسنگ ِ بلند و قرمزی افتاد که منظره را جلوتر به‌آخر می‌رساند؛ و از آنجا دوباره در سد نگاه ِ خُرد و تکه‌تکه شده بازگشت. آن صخره چندان هم بلند نبود، و بر فراز‌ش فقط روشنایی ِ بی‌حالتی وجود داشت که به‌مانند زمان ِ آفرینش بسیار درهم‌ریخته و به‌گونه‌ای شدیداً غیرانسانی بی‌نظیر بود.
در نزدیکی ِ آن نیمکت که به‌ندرت کسی بر روی‌اش می‌نشست، یک موش ِ کوچک شبکه‌ای شامل ِ چند گور برای دویدن ایجاد کرده بود. عمق ِ آنها به‌اندازه‌ی یک موش بود، به‌همراه ِ سوراخ‌هایی برای غیب‌شدن و در جای دیگری دوباره پیدا‌شدن. موش بی‌سر و صدا به‌دور ِ خود می‌گشت، بعد می‌ایستاد و دوباره به‌دور ِ خود می‌گشت. از درون ِ خشم ِ هوا سکوت ِ وحشتناکی نمایان گشت. دست ِ یک انسان از روی دسته‌ی نیمکت آویزان شد و یک چشم ِ کوچک و سیاه شبیه دکمه‌ای ضخیم نیز همانجا افتاد. برای لحظه‌ای این احساس ِ عجیب و اشتباه پیش آمد که معلوم نبود آیا این چشم ِ سیاه ِ کوچک ِ جاندار است که دارد دور ِ خود می‌چرخد، یا این‌که سکون ِ عظیم ِ کوه‌ها است که به‌جنبش در‌می‌آید. دیگر کسی نمی‌دانست: آیا این خواست ِ جهان بود یا خواست ِ موش که داشت صورت می‌پذیرفت و از درون ِ یک چشم ِ کوچک و تنها می‌درخشید. دیگر کسی نمی‌دانست: آیا جنگ بود یا این‌که ابدیت برقرار شده بود.
به‌دینسان آنچه را احساس می‌شد قابل شناسایی نیست، اجازه می‌داد تا مدت ِ زیادی و به‌دلخواه ادامه‌اش دهند. این ولی همه‌ی داستان ِ کوچک است؛ زیرا که داستان در این میان و پیش از آن‌که دقیقاً بشود گفت، کجا خاتمه یافته است، به‌آخر رسیده بود.

                                                       ***