دلایل من برای نپذیرفتن این جایزه-همچنان که در نامه‎ای متذکر شدم-نه به فرهنگستان سوئد مربوط می‎شود و نه به خود جایزه. در نامه‎ای‎ دو نوع دلیل آوردم. دلایل شخصی و دلایل عینی. دلایل شخصی اینهاست: این نپذیرفتن من بی‎مقدمه نیست. من همیشه‎ از امتیازهای رسمی روگردان بوده‎ام. پس از جنگ، در ۱۹۴۵ به من پیشنهاد “لژیون دونور” شد، اما با وجود دوستانی که در دولت داشتم، آن را نپذیرفتم. همچنین با وجود تلقین بعضی از دوستانم از تدریس در “کولژدوفرانس” سرباز زدم. این مربوط است به استنباط شخصی من از کار نویسنده. نویسنده‎ای‎ که جهت سیاسی یا اجتماعی یا ادبی می‎گیرد، نباید جز با وسایل خاص خود، یعنی کلام مکتوب، عمل کند. نویسنده، هر نوع امتیازی را که بپذیرد، خواننده‎ را مقید می‎کند؛ و این برای من قابل پذیرش نیست. یکسان نیست اگر پای‎ نوشته‎ام ژان پل سارتر بگذارم یا ژان پل سارتر برنده‎ی جایزه‎ی نوبل. نویسنده‎ای که امتیازی ازین نوع را می‎پذیرد خود و نیز مجمع یا مؤسسه‎ای را که به او این افتخار را می‎دهد، متعهد می‎کند. علاقه‎ی من به‎ پارتیزان‎های و نزوئلایی تنها مرا متعهد می‎کند، اما اگر ژان پل سارتر و ...